De moderne kunst in Engeland komt traag op gang. Maar rond 1910 is het dan zover, het eiland isolement wordt kleurrijk doorbroken. Er zijn veel gemeenplaatsen over de typische eigenschappen van Britse kunst. Maar duidelijk is dat deze tegelijkertijd behoudend en vernieuwend, nuchter en visionair kan zijn en vaak bijzondere tegenstellingen kent.

In deze cursus krijgt u inzicht in de ontwikkeling van de  Britse kunsttraditie  tussen 1890 en nu. De focus ligt op London, de stad behoort met Parijs, Berlijn en New York tot de internationale kunststeden waar nieuwe en spannende ontwikkelingen plaatsvinden. In zes bijeenkomsten maakt u kennis met fascinerende én vaak minder bekende kunstenaars, groepen en initiatieven.

Aan de hand van voorbeelden vanaf 1800 worden twee houdingen toegelicht die de Britse kunsttraditie gedefinieerd hebben: de empirische houding (observatie) en de fantasierijke benadering (de vaak visionaire verbeelding). Dat gebeurt aan de hand van het genre van het portret, van Thomas Gainsborough tot Francis Bacon en het motief van de zondvloed van William Turner tot Paul Nash. In de nachtclub ‘De grot van het Gouden Kalf’ gaat in 1912 Britse verbeelding een fusie aan met de continentale avant-garde. Het isolement verdwijnt.

Vanaf het einde van de negentiende eeuw tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, breiden Londen en zijn voorsteden zich in een buitengewoon tempo uit. Hoe verhouden kunstenaars zich hiertoe?  De schilders van de Camden Town Group verheffen wat ze dagelijks observeren door kleur en vorm. De Vorticisten kiezen voor de energie en dynamiek van het moderne machinetijdperk en voor een kubistische fragmentering van stedelijke motieven.

In de kunstgeschiedenis wordt het werk van Henry Moore en Barbara Hepworth gezien als dé doorbraak van de moderne beeldhouwkunst in Engeland. Hun zoektocht naar abstractie na de Tweede Wereldoorlog komt echter niet helemaal uit de lucht vallen. Rond de Eerste wereldoorlog is er ook een fase van wild experiment en een beeldhouwkunst vol schandalen. En inmiddels zien kunsthistorici ook een lijn van de vroege avant-garde met het werk van Jacob Epstein, Henri Gaudier-Brzeska en Eric Gill met hun directe Victoriaanse voorgangers.

Zeker in Engeland heerst een culturele oorlog onder architecten. Vanaf ca. 2010 komen de voor- en tegenstanders van historiserende of meer traditionele architectuur steeds feller tegenover elkaar te staan. De neo-traditionalisten, waaronder koning Charles, geloven in de ‘eeuwige wetten’ van de klassieke architectuur en wijzen het modernisme fel af. Postmodernisten doen dat ook, maar brengen kleur en verbeelding in hun gebruik van historische stijlen.

Rond de Tweede Wereldoorlog met de komst van het abstract expressionisme, beginnen critici en een bepaald publiek de figuratieve schilderkunst als verouderd te beschouwen. Toch zijn er in Groot-Brittannië veel kunstenaarscollectieven of groepen die standvastig totale abstractie verwerpen. Deze kiezen voor herkenbare figuratie zónder dat ze zich vastklampen aan een verouderde traditie. Veel kunstenaars die voor figuratie kiezen, wonen en werken in Londen. Hun figuratieve benadering loopt uiteen van geweldige portretten en “Keukengootsteen realisme” tot het verontrustende werk van Frank Auerbach en Lucian Freud.

De Britse popart heeft een eigen karakter. Pauline Boty vat bruisend Londen in haar werk samen.  Londen transformeert in de jaren ‘60 van een naoorlogse hoofdstad naar een stralend epicentrum van stijl en muziek. Vanaf die tijd maakt Londen naam met aantal opwindende culturele initiatieven. De Turbine Hall in het Tate Modern zorgt voor spectaculaire installaties, de Serpentine Gallery voor baanbrekende architectuur. New Londen Fabulous brengt in de Londense wijken kleur en een ode aan gemengde culturen.

Het inschrijfgeld voor de cursus “London Time” bedraagt  € 97,50 . Inclusief een kopje thee of koffie in de pauze. Ook ontvangt u na elke bijeenkomst een uitgebreide digitale samenvatting.

De vrijdagmiddag is vol!

Er is nog plaats op de zaterdagochtend