Waarom houden velen nog van ”bruine saus” in iconen van de westerse kunstgeschiedenis en krijgen we een kermisgevoel bij de reconstructie van kleuren in Griekse tempels en sculpturen? Hoe komt het dat de Franse kleurtheoreticus Charles Le Blanc met stelligheid beweert dat tekenen bij de mannelijke sekse behoort en kleur bij de vrouwelijk en dat vanwege dit feit kleur in de kunst alleen van secundair belang kan zijn? Wat is er toch eeuwenlang aan de hand met de kleur blauw? En wat maakt dat de geest van de verlichting terug te vinden is in de kleuren van pastel?

Deze cursus belicht de geschiedenis van de kleur in de beeldende kunst en verheldert op boeiende wijze verschillende kunstopvattingen door de eeuwen heen. Kleur heeft kunstenaars altijd gefascineerd. Ook zij worden beheerst door de emotionele maar ook sterk ambivalente verhouding van de mens met kleur. Er is een voortdurende strijd om de hoogste status tussen compositie, de lijn en de kleur. Dat geldt voor de tegenstanders Peter Paul Rubens en Nicolaas Poussin in de barok, maar speelt ook in de architectuur in de negentiende eeuw. Naarmate de moderne kunst zich ontwikkelt, wordt het palet steeds persoonlijker, zo schildert Pierre Bonnard de kleur van zijn herinneringen. Aan bod komen: